Binnengekomen reacties op “De vader en de zoon”

Mijn mailbox loopt over van de reacties! Hierbij een kleine bloemlezing. Aangezien het in veel gevallen om persoonlijke verhalen gaat, hebben we de reacties geanonimiseerd.

It has blown me off my feet. Zie ik daar in een paar uur mijn eigen leven aan me voorbij trekken. Weliswaar in een wat andere setting, maar qua thematiek vergelijkbaar, tot in detail. Tranen kreeg ik bij het stuk over de ontmoeting tussen vader en zoon.

Onze ouders hebben ons vanuit goede bedoelingen beschermd tegen iets wat we niet kenden en wat voor ons geen bedreiging was. Dat heeft veel sporen en een enorm schuldgevoel nagelaten, waar ik ook nog veel last van heb. Ik raad iedereen aan het te lezen!!!

Ik heb er gans geen spijt van dat ik bij de presentatie geweest ben. En ook niet dat ik het boek heb aangeschaft. Ook niet dat ik er in ben begonnen te lezen. Het ‘gniffelen’ ging verder.Tot in de kleine dingen. Zelfs het thema “de verhouding tussen evangelisatiebuttons en schaamte” inclusief de daaruit afgeleide zondekwestie heb ik letterlijk aan den lijve ervaren. In mijn geval ging het om de tekst van de campagne ‘Er is hoop’, met de regenboog erbij. En ja, ook daar speelde de Bijbelclub (inclusief een tante en een ome) een directe rol in, zij het misschien iets minder dwingend. Ik heb het ding daadwerkelijk op de havo gedragen. De schaamte was echter niet afwezig, zeker niet. Reacties als een smalend “Er is poep!” zorgden ook niet voor veel bemoediging, en de draagtijd was maar van korte duur…Gaaf om zodoende te zien dat je niet de enige bent in je herinnering.

Heb het in 1x uitgelezen kon er niet mee stoppen..Er komen in je boek hele herkenbare passages naar voren die mij hebben doen meehuilen met de tranen die al door jou waren vergoten.Ook voor mijzelf moet ik met mijn zoon en dochters om de tafel want mijn gedrag is ook lang niet altijd warm naar hen toe, je gaf mij zeker reden om dit op te lossen en dan  samen hernieuwd verder.

Met tranen over m’n wangen heb ik het boek ‘De vader en de zoon’ afgelopen week gelezen. Vanavond heb ik via ‘uitzending gemist’ naar Moraalridders en Omroep Max gekeken. Beste Feike, ik salueer voor jou. Je begrijpt het al: ik heb diep respect voor je voor alles wat je voor het Koninkrijk betekent. Tegelijkertijd heb ik ook diep respect voor je zoon Peter. Ik herken me zowel in jouw verhaal als ook in Peters’ verhaal. Ik heb tientallen, misschien wel een paar honderd boeken gelezen, die hier thuis bij mij in de kast staan. Maar er zijn weinige boeken bij die me zo geraakt hebben als het boek van Peter. Het is niet alleen een diepgaand emotioneel verhaal maar literair ook zeer hoogstaand.

Allemachtig, wat een verhaal.  Na het lezen van je boek is het alsof een gordijn open gaat, dat altijd dicht was gebleven. Complimenten voor je moed. Lieve hemel, wat een strijd. Bij het lezen van de ontmoeting met je vader kreeg ik tranen in mijn ogen. Het zet mij toch weer aan het denken.Zal ik het ook nog een keer proberen? De ijzige stilte en afstand doorbreken? Zeggen was ik voel en (niet) geloof?

Wouw je hebt wel wat los gemaakt hoor met je boek cq je levensverhaal. Het is het gesprek van de dag en dat is ook goed. Mooi, lief, verdriet, pijn, teleurstelling, leesplezier, begrip, onbegrip, alles wordt aangeraakt. Alles maar dan ook alles raakt mij diept. Ik heb het boek 2 x gelezen en ik raak niet uitgedacht. De put is diep, heel diep. Je manier van schrijven inspireert mij zeer, je verhaal fascineert, jij als persoon geeft mij veel herkenning.

Ik herken mij geheel in je boek, het anders voelen, er niet voor uit durven en willen komen, de benauwdheid van onze jeugd, het zwaard boven ons hoofd. Het gekke is dat ik nooit zo met mijn verleden bezig was, mijn moto is ook “gebeurd is gebeurd en trek je les” maar de laatste dagen is er wel een soort ruimte ontstaan, het is net of ik beter en dieper kan ademhalen. Ik ben daarom ook erg blij dat je dit boek hebt geschreven maar ben ook heel blij met de houding van je vader. Ik huil wat af, en zou willen dit ook te bereiken bij mijn vader.

Zondag 20 november was een bijzondere dag voor jou, maar ook voor mij. Op het centraal station ben ik begonnen met het lezen van je boek, diezelfde avond heb ik je boek nog uit gelezen.
 
Ook ik heb twee levens gehad. Heb nooit een relatie met mijn vader gehad. Ik was duidelijk niet zijn lieveling. In die periode heb ik zelfs overwogen eruit te stappen. Het gaat nu redelijk goed met me zolang ik mijn moeder op een afstand hou. Het was een heftige week voor jou, maar ook voor mij. Ik stond maandagochtend huilend in het donker op het station toen de sneltrein voorbij raasde. Je bent al de hele week in mijn gedachten.

Wilt u zelf een reactie achterlaten? Dan kan dat hier onder.