Kerst reacties op ‘De vader en de zoon’
Ruim een maand na het uitkomen van ‘De vader en de zoon’ blijven de reacties binnenstromen. Hier nog een paar van de (geanonimiseerde) e-mails:
Met ontroering heb ik je boek gelezen. Zó herkenbaar. Niet alleen als zoon, maar ook als vader. Mijn vader leeft niet meer, dus kan met hem over mijn diepste zieleroerselen (toen en nu) niet meer praten, áls ik het al zou durven… Wél kan ik er met mijn kinderen over praten, áls ik het al zou durven… Dát is nou juist het punt: hoe geef je je ‘geheime leven’ bloot? Ik geloof, zei het anders dan vroeger; naar de kerk gaan is er (helaas) niet meer bij (ik vind het daar niet meer). Of mijn kinderen nog geloven? Ik zou het graag willen weten. Nou ja, ‘graag’, ik ben ook bang voor hun (hopelijk) eerlijke antwoord. Jouw boek heeft me aan het denken gezet. Bedankt voor je boek en heel veel respect voor je openheid, durf, moed, hoe je het ook noemen wilt. Dit wilde ik gewoon even aan je kwijt.
Heb net je boek vader en zoon gelezen. Het heeft mij enorm geraakt. Jouw verhaal is mijn verhaal. Mijn vader heeft onlangs het contact met mij verbroken. Misschien kan jouw boek een breekijzer zijn in onze vastgelopen relatie.
Boek is uit………….Ik heb gehuild….zegt dat genoeg? Het verhaal heeft in ieder geval een persoonlijke snaar geraakt bij mij. Heel herkenbaar, hoewel het bij mij niets met het geloof te maken heeft, maar alles met het jezelf niet mogen, durven en kunnen zijn. De strijd die de hoofdpersoon met zichzelf heeft……opstandig zijn om maar erkend te worden, onzichtbaar zijn om maar erkend te worden. Ik hoop dat “Johan” beseft wat voor een geluksvogel hij is, met de mensen die hij om zich heen heeft. Ik zou er alles voor over hebben om mijn ouders te horen zeggen dat ze van me houden………
Wat een prachtig boek heb je geschreven. Erg gelachen om de slagroom die de hele appeltaart bedekte. Even een afleiding van het grote moment. Gehuild om de ontmoeting met de vader en de broer.
Vandaag (tweede kerstdag) je boek gelezen ‘ vader en zoon’ . Het was een zeer schokkend verhaal voor mij. Veel stof tot nadenken. Wat is het belangrijk dat we ‘echt’ zijn.